ماموت در سيـبـري

 

عهد حجر قديم مدتي نزديک به 600 هزار سال طول کشيد. در اين دوره طولاني، مردم غارنشين، هنري جز تراشيدن سنگ چخماق نداشتند. نگاهي به موزه ها نشان مي دهد که قلوه سنگهاي مربوط به آن زمان چندان تفاوتي با قلوه سنگهاي 150 هزار سال پيش ندارد.

عهد حجر جديد يا همان حجر صيقلي بيش از ده هزار سال طول نکشيد ولي در اين 100 قرن چندين پيشرفت اساسي در نصيب انسان گرديد که عبارتند از :

- صيقل دادن سنگ
- زراعت
- گله داري
- کوزه گري
- ساختن انواع ظروف
- فن خانه سازي

البته اين پيروزي ها در تمام سطح زمين در مدت معيني انجام نگرفت بلکه مقتضيات محيط در رشد و تکامل اين کشفيات موثر بوده است. بايد بدانيم که علت عدم پيشرفت اجداد ما در طي 6 هزار قرن (منظور عهد حجر قديم) سرماي مهيب عهد يخبندان بود که آنان را در غارها محبوس کرده بود و مانع از اين بود که در راه کشف اسرار طبيعت قدمي بردارند.

ولي در عهد حجر صيقلي هوا گرمتر و خشک تر شده بود و همين مساعدت طبيعت سبب گرديد که آدمي در سواحل دريا ها و رودهاي بزرگ جمع شود. به اين ترتيب بود که دره نيل و بين النهرين و عيلام از مراکز تمدن گرديد. پير روسو در اين باره مي گويد :

“وقتي عده کثيري در يکجا جمع شدند مسئله تغذيه به شدت مطرح گرديد زيرا ديگر شکار تک تک حيوانات براي اين منظور کافي نبود. بعد از آنکه انسانها ماهي و صدف و ديگر شکارهاي دريايي را تناول کردند براي سد جو به علفزارها و صحاري ميوه هاي وحشی هجوم آوردند و به تدریج عادت به خوردن سیب، گلابی، گردو، فندوق و … کردند. آنها حتی از بلوط تلخ هم نگذشتند و هرچه از این قبیل می یافتند می بلعیدند. آنگاه حمله به سوی حبوبات شروع شد که جو و گندم از مهمترین آنها بود.

کم کم متوجه شدند که اگر خود این حبوبات را در محلی معین بکارند و از آن بهره برداری کنند خیلی به صرف تر و عملی تر است تا اینکه زنان را به این سو و آن سو بفرستند که حبوبات گردآوری کنند. به این طریق آنها در صدد کاشتن (کشاورزی) بر آمدند.”